प्रेमको अनुरोध
मिरा प्रसाई शर्मा, ()
मलाई मन छ
म मरेको थाहा नहोस् मेरो पतिलाई
म जलेको पनि थाहै नहोस् मेरो उनिलाई
औधी माया गर्छन् उनी मलाई |
मलाई थाहा छ
भक्कानिने छन मेरो बिछोडमा उनी
पिताम्बर बिच मेरो चिता जल्दा सँग सगै जल्ने छन
आहतमा पल पल दुख्ने छन |
देख्दै छु म कल्पनामा आजै
मेरो अबसान पछीको सन्नाटामा
मृत्यु सैय्यामा छटपटाउने छन उनी पूर्वभास भो मलाई
उन्को धुक्धुकी मामा थियो अनी |
सम्झन्छु म अहिले
मेरो मृत्यु सपना के देख्दा
भारी बिमारले थिचिएथे उनी
साच्चै मृत्युको आभासले के होला उनिलाई |
हो पहाडले थिच्नेछ उनिलाई
ज्वलामुखी बिस्पोट हुनेछ छातीमा
पल पल जल्ने छन उनी
पलासको फूल झै बन्ने छन उनी |
मलाई थाहा छ
औशिको अध्यारो सन्नाटाले छोप्ने छ उनिलाई
काच् झै टुट्ने छन
आसुको रह रह भित्र डुब्ने छन उनी |
उनको प्रेमिल भावनामा हराएकी छु कयौ पटक
मुटु भित्र धिरोदत्त लुकाएका छन मलाई
प्राणलाई भन्दा अधिक मोहको डोरिले बाधेर
प्रेमको सुत्रले अङगालोमा गुणा गरेर |
भन्दिन म अमर रहु , गर्दिन सन्देह
सास्वत प्रकृतिको अगाडि
बिन्ती पत्र चढाउछु बरु ईश्वरसँग
अदम्य उनको साहसका लागि |
त्यसैले भन्छु म
म मरेको थाहा नहोस् मेरो पतिलाई
म जलेको पनि थाहै नहोस् मेरो उनिलाई
थाहै नहोस् मेरो उनिलाई |