हालसालैका लेखहरु : उड्ने रहर छ,(उमा शर्मा ) तब पो दशैं आउँथ्यो,(गोतामे साँहिलो) नाप्नै सकिएन ,(रजनी श्रेष्ठ) धेरै सिकायो यो कोरोनाले,(उमा शर्मा) गिद्धहरु रमाउँदैछन्,(बासु श्रेष्ठ) आव्हान,(रजनी श्रेष्ठ) ग्रीन कार्ड,(सुदीपभद्र खनाल) लश्कर,(गोविन्द गिरी प्रेरणा) अभिनन्दन !!!!,(ऋषिराम अर्याल) गड्यौला उर्फ सत्यराज ,(कृष्ण बजगाईं )

सपनाको घोडा

शिव प्रकाश, (बोस्टन, अमेरिका )


हो
, अंकल ! धेरै बाबुआमाले धेरै छोराछोरी विदेशीका लागि जन्माए । अनि ती धेरै छोराछोरीले झन् धेरै छोराछोरी विदेशका लागि जन्माउँदैछन् ।मेरो कुरामा अंकल एकछिन् एककोहोरिनु भो र हराउनुभो मेरो अनुहारमा फेरी एकछिन् ।

तपाइँले मेरो मनको कुरा भन्नु भो आलोकबाबु, उनीहरु गएको आज बीस वर्ष भयो ।चियाको सुर्को तान्दै सुस्केरा मिश्रित स्वरमा श्याम अंकल बोल्नु भयो । छेउमा बसेकी उहाँकी धर्मपत्नी अर्थात आन्टी एकटकले भूइँतिर हेरिरहनु भएको छ । लाग्छछोराछोरीका विम्बहरु उहाँका आँखामा नाचिरहेका छन् । अनि सुन्दर खेलौनाका प्रतीकका रुपमा रहेका नातीनातिना तिनै खेलिरहेका छन् !

दुबैका आँखामा मनका पीडा टल्पलाए झैं लाग्यो तर अंकल जति आन्टी गम्भीर देखिनु हुन्नथ्यो ।

काठमाण्डुको भीआईपीएरियामा करीव तीन रोपनी जग्गामा उहाँहरुको घर छ । घरमा जम्माजम्मी श्रीमान्, श्रीमती र दुई जना सहयोगी  । केही क्षणका लागि अहिले म एकजान थपिएको छु । घर साच्चीकै घर जस्तो देखिन्छ तर छोराछारी, नातीनातिना अर्थात परिवार बिनाको घर के घर जस्तो पनि लाग्छ ।

कुराको सिलसिलालाई अंकलले अघि बढाउनु भयो । पढ्न गएकी छोरी उतै बसी । लगत्तै पछि पढ्नै भनेर गएका छोरा बुहारी पनि उतै बसे । पढाइ सकेर आउँछु भन्थे तर अब....!अंकलको गला एकछिन अवरुद्ध भयो । फेरि शुष्क स्वरमा भन्नु भयो– “उनीहरुलाई यहाँ नपुग्दो पनि केही थिएन । अहिले पनि छैन । यो घर कहिलेकाही घर जस्तो पनि लाग्दैन । हाम्रा लागि एकप्रकारले बोझ भै सकेको छ । र, पनि जाउँ भने पनि कहाँ जाउँ ..... ? काडमाण्डु पनि अब काठमाण्डु जस्तो रहेन तर जननी जन्मभूमिश्च स्वर्गादपि गरियसी... !म यही मर्न चाहन्छु ।

छोराछोरीको विदाइका क्षणहरु शोकमय अनुभूति बनेर अंकलका अनुहारभरी झल्किरहेका थिए । आन्टी भने मिश्रित मुडमा देखिनु हुन्थ्यो । कुनैबेला नदी जस्तो कुनैबेला तलाउ जस्तो ।

अंकल बोलिरहँदा मेरा आँखा झ्यालबाट बाहिर चिहाउन थाले । गेटबाट भित्रछिर्ने वित्तिकै त्यो घरको वातावरणले मलाई तानेको थियो । कताकता मनमा छटपटी जस्तो भयो । वरिपरी घुम्न मन लाग्यो । छतमा जान मन लाग्यो र हेर्न मन लाग्योत्यो निशान्त महलबाट धूलोको कस्मेटिक लेपनमा सिँगारिएका अविश्रान्त कोलाहलपूर्ण शहर काठमाण्डु ! धूँवाको परफ्यूमले सुगन्धित बनेको काठमाण्डु ! डरलाग्दो काडमाण्डु ! भयावह काठमाण्डु ! मैले देखेको त्यो काठमाण्डु हैन, भयामाण्डु भै सकेको काठमाण्डु ! मानवता विहिन इँटा, ढुङ्गा र सीमेन्टको निर्जीव शहर काठमाण्डु !

शरदलाई आगमन गराएर वर्षा भरखरै विदा भएको थियो । म बाथरुम जाने निहुँले छतमा गएँ । उत्तरतिर फर्किए बुद्धका आशातीत आँखा मेरा आश्रित आँखासँग कुरा गर्न थाले जस्तो भयो । स्वयम्भूले आफैतिर हेरे जस्तो लाग्यो । अर्कातिर फर्किए तलेजुका तेजमूखी गजुरहरु गृहदेवताका रुपमा गृह प्रवेश गरिरहेछन् जस्तो लाग्यो । निकैबेर आँखा घुमाए, शहर नियाँले । बल्ल अहिले आफू काठमाण्डुमा भए जस्तो भयो । भयामाण्डुको प्रतीक बनेको त्यो शहर एकै छिनका लागि भए पनि मेरा आँखामा साँच्चिकै काठमाण्डुको विम्ब बनेर छायो । वारीका ओरिपरी आँखा ओछ्याएँ । स्वर्गजस्तो त्यो घरका मान्छे हाँस्न नसके पनि बारीका सयपत्री, मखमली, बेली, चमेली हाँसिरहेछन् । हावाका हलुका स्पर्शले लालुपाते हल्लिरहेछन् । मुख रसाउने स्वाद बोकेर भोगटेका पहेँला दानाहरु त्यो घरतिर हेरिरहेका छन् । बारीभरीका आँप, आरु, अम्बाका बोट श्रृतु अनुरुप आफ्ना वैंशका वैभवफल फलाएर सुम्पन आतुर जस्ता छन् । कसले सिउरिने ती सयपत्री, मखमली, बेली र चमेली अनि लालुपातेहरु ? कसले चाख्ने ती अम्बा, आरु र आँप अनि भोगटेका स्वादहरु ? सायद यी बिरुवा आफैं एक प्रश्न बेनेर फूल्दै, फल्दै, ओइलाउँदै झर्दै गरेका छन् । यस्तै लाग्यो मलाई त्यो क्षण !

बिहानीको किरणले धरतीलाई स्पर्श गर्दा सायद त्यो घरको आँगनलाई सबैभन्दा पहिले चुम्दो हो, अनि दिनभर त्यही विश्राम गर्दो हो ! कति सुन्दर पहारिलो पाखो ! सोचेँम यो घरको छोरो भएको भए यन्त्रवत् बनेर श्रम र घण्टे जिन्दगी बाँच्न अमेरिका जाने थिइन । घडीले मान्छे घुमाउने देशमा, मान्छेको मूल्य भएको तर भावनाको मूल्य पटक्कै नभएको त्यो देशमा अवश्य जाने थिइन ।

अंकल मलाई पछ्याउँदै केही बेरमै छतमा आउनु भो, पछिपछि आन्टी पनि । शान्तमुद्रामा हामीले फेरि एकटकले ओरिपरी हे¥यौ । त्यो शान्तमुद्रालाई भत्काउँदै अंकलले मुख खोल्नु भो अमेरिका त के म यो ठाउँ छोडेर जिउँदै स्वर्ग जा भने पनि जान्न ।अंकलको भावुकताभित्र माटोको महक थियो । मेरा आँखा उनका आँखामा ठोक्किए र केहीबेर रोकिए ।

मनमनै सोचँेयहाँ फूलको सुवास ओरिपरी छ तर घरभित्र छैन । घरभित्रका फूल भनेका त सन्तान हुन् नि । केहीबेर अघि अंकलले भनेको सम्झिएँ– ‘सन्तान बिनाको घर के घर ?’ हुन त सन्तान नभएका होइन् । चन्द्रसूर्य जस्ता छोरी र छोरा छन् तर सन्तान नबसेको घर बाबुआमाका लागि घर नहुदो रहेछ यी जोडीहरुलाई जस्तै भन्ठाने । एकाएक मेरो मन सुदूर भविष्यतिर दौडियोसायद भोली मैले पनि यही नीयति र पीडा भोग्नु पर्ने छ । यसरी नै धैर्यवान बुढो पहाडको प्रतीक भएर बाँच्नु पर्ने छ । म एकछिन आफैंभित्र हराएँ । उनीहरुको अनूहार फेरि एकछिन् नियालेँ । म फर्केर आए पनि उ आउँछ कि आउँदैन ? अमेरिकामा भएको छोरो सम्झिदै आफैलाई प्रश्न गरेँ । सायद यस्तै शून्य र रित्तो हून सक्छ मेरो घर र भविष्य ! अनि सायद यस्तै मूल्य चूकाउनू पर्छ जीवनमा मैले पनि । बुढेसकाल, जतिबेला छोराछोरीको साहारा चाहिन्छ त्यतिबेला म पनि यस्तै एक्लो हुनेछु ! 

आलोकबाबु जाउँ तल कोठामा, केही खाउँ ।आन्टीको आग्रह अनुरुप उहाँहरुका पछिपछि कोठामा छिरेँ । तात्तातो जेरीस्वारी खान थाले ।

यो कस्तो रहर हो बाबू, सबै मान्छे अमेरिका भासिने ?” अंकलको प्रश्नले मभित्र अर्को प्रश्न उब्जायो । के अमेरिका रहर मात्र हो ? हैन । रहर मात्र हैन, वाध्यता पनि हो । हुन सक्छ अंकललाई जीवन थोरै रहर र धेरै वाध्यता हो भन्ने ज्ञान अहिलेसम्म छैन । सामन्यतया सम्पन्नताले रहर बढाउछ र विपन्नताले वाध्यता । संसारमा सम्पन्न भन्दा विपन्न धेरै छन् त्यसैले वाध्यता पनि धेरै छन् । अंकल ती थोरैमा पर्नु हुन्छ र रहर भन्नु हुन्छ । जसरी आफ्ना छोराछोरी रहरको शिकार भए । त्यसैले सायद सबैलाई त्यही देख्नु हुन्छ । म वाध्यताको शिकार भएको हुँ, रहरको हैन । एकछिन् आफैलाई सम्झिएँ र मनोवादमा अल्झिएँ ।

अंकल हाम्रा लागि अमेरिका र युरोप रहर मात्र हैन वाध्यता पनि हो । अनि यो पनि होअमेरिका र युरोप थोरै वाध्यता र धेरै रहर हो । हामी नेपालीको सम्पूर्ण वाध्यताको पीरामिड त खाडीमा उभिएको छ । त्यहाँका उँटहरुसँग मरुभूमिमा हिडिरहेछ दिनरात । भेडाहरुसँग रेगिस्तानमा चरिरहेछ । तातो हावामा पसिना बनेर तर्तरी बगिरहेको छ । आफ्नै देशमा परदेशी भएर गरिवी, अपमान, तिरस्कार, लाचारी र दरिद्रताका आँसु पिएर परदेशिने धेरै छन् । यो संख्या कम होला तर अमेरिकामा पनि छ । आज तिनीहरु ईश्वारलाई धन्य भन्छन् जसले तिनीहरुलाई अमेरिका पुर्यायो ।म एकपटक फेरि आफैलाई सम्झन्छु । आफैंलाई त्यहाँ देख्छु र मनमनै भन्छुधन्य ईश्वर । अपमानको घाउ कति पीडादाक हुन्छ ? मेरो हृदयको घाउमा भरिएको पीडाको पीप अझै निख्रेको छैन तर यो सबै बुझाउन मैले त्यहाँ उचित ठानिन ।

अंकल चुपचाप हुनुहुन्छ । आन्टी उही फरकफरक मुडमा घरी धीर, घरी अधीर !

अंकलले जीवनलाई किन सम्पनातासँग मात्र जोड्नु भो ? मभित्र फेरि प्रश्न उब्जियो तर निराश अंकलालाई प्रतिप्रश्न गर्न मन लागेन । म जवाफ दिइरहेको छु उनीहरुका आँखा भित्तामा अडिएका छन् । लाग्यो, अंकलआन्टीका आँखाका साथी भएका छन् भित्ताका ती निर्जीव तस्वीहरु ।  छोराछोरीका अनुहार अनुदित तिनै तस्वीरका हँसिला मुहार आँखाका साथी भए पनि अहिले पीडा बनेर तिनै आँखामा अल्झिरहेका छन् ।

मनमा केही कुरा सोच्दै रोकिदै म फेरि अघि बढ्छु– “मान्छे अमेरिका भासिने कारण रहर र वाध्यता दुबै हो, अंकल । धेरै उच्च शिक्षाका लागि जान्छन् र पढाइ पुरा गरेर थोरै फर्केर आउँछन्  । कति राम्रो काम र सुखी जीवनका लागि सबैलाई तिलान्जली दिन्छन् उतै भासिन्छन् । कति पढाइ पुरा गर्न नसकेर घर न घाटको भएर अमेरिकामा गुजारा मात्र पनि चलाएर बसिरहेका हुन्छन् । अंकल, अमेरिका यस्तो भास हो जहाँ उपियाँउडुसदेखि हात्तीसम्म भासिन्छ ।

अमेरिकामा त्यस्तो के छ ? जो गयो त्यहीँ हराउँछ ।अनुभूतिशून्य आँखाहरु मतिर तेस्र्याउदै अंकल फेरि मलाई प्रश्न गर्नु हुन्छ । अंकलका अनुहारमा मानसिक वेदनाका धर्साहरु वक्ररेखा बनेर कोरिएका छन् । तिनलाई पढ्न गाह्रो छ ।

अमेरिकामा मीठा जहरहरु धेरै छन्, अंकल । जसले मानिसलाई दीर्धरोगी बनाउँछ र पालैपालो त्यो रोगले मान्छेलाई हमला गर्छ । अनि अमेरिकाको सीमाना काट्न नसक्ने गरि कुज्याएर राख्छ । छोटकरीमा यही हो तर पनि अमेरिका जाने सपनाको घोडामा संसार अझै दौडिरहेको छ । जीवनले सधैं सुन्दर सपनाको काया ओढेको हुन्छ । कतिलाई दूर्भाग्य र दरिद्रताको छायाँले पनि लेखेटिरहेको हुन्छ । यसले पनि मान्छेलाई त्यहाँ विलय गराइ दिन्छ । यथार्थ यही हो अंकल ।

तर तिनीहरुले सबै विर्सिएआमाबाबु, घरपरिवार, आफन्त, देश र माटो ।एउटा बाबुभित्रका उकुसमुकुस पीडाहरु ज्वालामुखी भएर अंकलका बोलीमा निस्किन खोज्छन् । उनी अझै बोल्न खोज्छन तर आन्टी बेलाबेलामा ब्रेकलाउछिन् , भो कति विरक्तिसिएको ?” मातृत्वभन्दा पितृत्व बलियो देख्छु म त्यो घरमा । वात्सल्य बाबुको मनको गहिराई छुन मलाई अति गाह्रो भइरहेको छ ।

एकछिनको मौनता पछि आफ्ना उकुसमुकुसलाई अंकल फेरि पोख्छन्– “छोराछोरी पढेर आउँछन् र देशकै लागि केही गर्छन भन्ने सगरमाथा भन्दा अग्ला हाम्रा सपना अमेरिकाको टुइन टावर जस्तै गरि ढले ।

मेरा आँखा अंकलका आँखामा गएर ठोक्किए । स्तब्ध र निस्तब्ध भए हामी दुबैका आँखा एकछिन् । मलाई हजार काडाँले एकपटक घोचेजस्तो लाग्यो । केही बोल्न सकिन । धेरै पछि एकाएक वाक्य फुट्यो अंकल, अहिले मान्छेमा संवेदनशीलता र भावनात्मकता भन्ने हराएको छ, आशा गरौं त्यो फर्केर आओस् ।अघि मैले जस्तै अब उनी मलाई एकतमासले हेर्न थाले ।

हो, अंकल महिनौ कोखमा वास दिने माता र धरतीमा पहिलो पाइला टेक्न साहस दिने मातृभूमि प्रतिको कतव्र्यबोध भयो भने मान्छे जहाँ बसे पनि भावनाले टाढा हुदैन । आज मान्छे शरीरले हैन भावनाले नजिक हुन जरुरी छ .....।

मेरो वाक्य नसकिदै अंकलले अर्थ खोज्दै भन्नु भो– “अर्थात !

अर्थात, देश सीमानामा मात्र हैन, देश भावनामा पनि हुन्छ । आफुले टेकेको माटो मात्र देश हैन, देश त छातीभित्र हुन्छ । जुन छातीमा देश हुन्छत्यै छातीमा देश दुःख्छ । त्यै छातीमा देश रुन्छ । हो, मलाई यस्तै लाग्छ अंकल ।

अंकलका आँखा रसाउँछन् । आन्टी पनि भावुक बन्नु हुन्छ । अंकलमा विद्वता छ । भद्रता छ । थोरै बोल्ने, धेरै सुन्ने र बुझ्ने । यस्तै स्वभाव मैले अंकलमा पाएको छु । जुन धेरै थोरै मान्छेमा हुन्छ ।

मेरो कुरा उहाँ सुनिरहनु भएको छ ।

क्या वात !भन्दै अंकलले ताली पिट्नु भो । आन्टीले पनि । दुबै मुस्कुराएँ । मलाई लाग्योकति मान्छे बाच्नुका नाउँमा बाँचिरहेछन् अनि कति मान्छे हास्नुका नाउँमा हाँसिरहेछन् । सायद यी जोडी जस्तै ! के यिनीहरु हाँस्नका लागि मात्रै हाँसेका हुन् अहिले ? म आफैंलाई प्रश्न गर्छु । उत्तर मसँग छैन उनीहरुसँगै छ ।

हुन त मातभूमिलाई भकुर्याएर मुग्लानको मजामा रमाउने पनि धेरै छन् । मातृभूमिलाई माया गर्ने पनि केही छन् ।म बीचमा फेरि बोलेँ । अंकल सुनिरहनु भएको छ । उनको अनुहारमा बिगतको फ्ल्यासव्याकको आभाष भइरहेछ ।

कहिले केही कुरा सुन्दै, कहिले बाहिर भित्र गर्दै, कहिले चिया कफी ल्याउने आदेश दिदैं आन्टी ओहोरादोहोरा गरिरहनु भएको छ ।

अंकल फेरि बोल्नु भो । एउटा बाबुभित्रको सघन वात्सल्य छताछुल्ल हुन थाल्यो– “आज बीस वर्ष भयो छोराछोरी गएको अर्थात नआएको ! यिनलाई माता र मातृभूमिको अर्थ के थाह ? कसरी बुझ्छन् यिनले ? बुझ्ने भए आइहाल्थे नि । अब त अनुहार पनि विर्सने बेला भइसक्यो । हामी उल्टीपहरका घाम जस्ता भइसक्यौ ।छोराछोरी स्मृतिबाट हराउँदै गरेको विम्ब उनका आँखाका पानीसँगै छछल्किए । म हेरिरहेको छु सुनिरहेको छु ।

धनले मान्छेलाई कति निर्धन बनाउँदो रहेछ । उनीहरुसँग सबै तर सबै भएर पनि केही नभए जस्तो छ । एउटा सङ्लो खोला जस्तो सलल् बगिरहेको यो जोडीको जीवन अहिले अवरुद्ध हुदै अगाडि बढ्दै छ । अंकल आन्टी यति धेरै सम्पन्न नभएको भए सायद दुबै सन्तान अमेरिका भासिने थिएनन् होला । दुबैको भिसा लाग्ने थिएन होला । सन्तानको बिटै मर्ने थिएन होला । यो सब धनले पनि हो । हो, सन्तान विदेशिनु भनेको हातको माछो उम्किनु हो । धेरै परिवारका सन्तान अमेरिकामा छन् तर गोठै रित्याएर हैन ।

अंकलको अवस्था देख्दा विरक्त लाग्यो । कथा सुन्दा विदारक लाग्यो । अंकलबाट थाह भयो हरेक दशैंतिहारमा उनीहरुमा आशा पलाउँछ वशन्त आउँदा बनमा मुना पलाए जस्तो खुशीहरु पालउँछन् मन भरी । यसपटक त छोरी, छोराबुहारी, नातिनातिना आउँछन् होला भनेर तर फेरि उनीहरुको आशामा शिशिरको तुसारो लाग्छ । उजाड हुन्छ  शिशिरमा रुखका पात झरे जस्तै गरी । अंकलका कुरा मेरा मनमा ओहोरदोहोर गरिरहेछन् ।

अहिले कोठाभित्र हामीसँगै मौनता पनि छ । म मौनताकै साथ लागेर चिया पिइरहेको छु । अंकल पनि मौन हुनुहुन्छ ।

आ कत्ति विरक्तिका कुरा मात्र गरिस्या, हजूले ? अमेरिका रमाइलो होला, यहाँभन्दा सुखसुविधा होला । बच्चाबच्ची पढाउन सजिलो होला र त बसेका हुन् नि । भनि त राछन् तिनले पनि ! अलि रमाइला कुरा पनि गर्नु नि !आन्टी बीचबीचमा हस्तक्षेप गर्नु हुन्छ । कताकता मलाई पनि रमाइलो लाग्छ । हो, बढी भावुकतामा किन बगिरहनु ?

अनि बाबू अमेरिकामा बच्चाबच्चा मात्र भन्छन् । पढाई छ भन्छन् । अनुशासन सिकाइन्छ भन्छन् । के सिक्छन्, के सिकाउँछन् हँ, त्यहाँ बच्चालाई । हाम्रा यहाँका त सबै जंगली नै हुन् जस्तो गरी कुरा गर्छन, ‘एडजस्टहुन सक्दैनन् भन्छन् ! कसैका नभाका बच्चा ! के हो ?” आन्टीले रोमान्टिक मुडमा कुरा गर्नु भो । मलाई पनि लागिरहेको थियो, वातावरणलाई कति बोझिलो बनाउनु ?

आन्टी, अमेरिकामा धेरै कुरा सिकाइन्छ । सबैभन्दा पहिला कम्प्लेनगर्न र मेरा भन्न सिकाइन्छ । मीअर्थात माइनअर्थात मेरा ! हामी र हाम्रो भन्ने सम्भवत कहिल्यै सिकाइदैन । अँग्रेजी बोल्न सिकाइन्छ । अनि घरपरिवार र आफन्तसँग आफ्नो भाषा बोल्दा सानो हुइन्छ भन्ने ठान्दै जान्छन् । आफ्नो भाषा, भाषामात्र मातृभाषा हो भन्ने कुरा सबैभन्दा पहिले विर्सन्छन् ।आफ्नै घर परिवारका कुरामा पनि आइ डण्ट केयरभन्न सिक्छन् । इट इज नट माइ प्रब्लमभन्न सिक्छन् ....।

म बोल्दै छु आन्टीले मलाई बीचमा रोक्दै भन्नु हुन्छओहो, यहाँ पनि कताकति यस्तो आइसक्यो, यस्ता नखडा गर्ने बच्चाहरु देखिसकेको छु मैले । यो उतैबाट आएको रैछ हगि... ।  अनि धीत मर्ने गरी हास्नुहुन्छ ? गम्भीर मूडको अंकलको अनुहारमा अलिकति मुस्कान फूल्छ । मनमनै खुशी हुन्छु म ।

भन्न त मन लागेको थियो आन्टीलाईआन्टी, अमेरिकामा अरु पनि धेरै कुरा सिक्छन् । निधार खुम्च्याएर, कुम कक्य्राएर, हात फिँजाएर उड्न लागेको गिद्ध जस्तो गरी कुरा गर्न सिक्छन् । सानु कुरालाई ठूलो बनाएर फैलाउन सिक्छन् । हरेक कुरामा निहूँको वीउ खोज्न सिक्छन् । सिक्दै जाँदा हरेक सानासाना कुरामा कप्रोमाइजहैन कम्प्लेनगर्ने र इश्यूबनाउन सबैभन्दा बढी सिक्छन् । अरुको कम्प्लेनगर्नु नै आफूलाई असल बनाउनु हो भन्ने झन मजाले सिक्छन् । विस्तारै विस्तारै आफूलाई अलिकति मन नपरेको कुरा, मान्छे, विषय, वस्तुलाई ओ ! आइ हेटभन्न अझ मजाले सिक्छन् । बाह्रतेह्र वर्षदेखि आफ्नै बाबुआमालाई पनि आइ हेट माइ प्यारेन्टस्भन्न सिक्छन् । कलिलैमा गाँजा सिगरेटको धुवा फुसफुस उडाउन सिक्छन् । खल्तीमा कण्डम बोकेर हिड्नु पर्छ भन्ने पनि सिक्छन् । अनि अठार वर्ष पुगेपछि व्वाइफ्रन्डगर्लफ्रेन्डसँग बस्नु पर्छ, जन्मदिने बाबुआमा वा परिवारसँग बस्नु हुदैन भन्ने कुरा रिठ्ठो नबिराई सबैले सिक्छन् । अनि सिक्दासिक्दै आमाबाबु बुढा भए पछि घरमा हैन यी बुढाबुढीलाई सिनियर सेन्टरमा लगेर राखिदिनु पर्छ भन्ने सिक्छन् । बुढाबुढी घरमा भ एभने टेन्सन हुन्छ भन्ने सिक्छन् । अनि मरेकै दिन हि/सी वाज ओल्ड एण्ड सिक, सो हि/सी गन, इटस् ओ के, इट इज टाइम टु गोसंवेदनाहिन शब्दहरु स्वभाविकरुपले भन्न झन मजाले सिक्छन् । अनि सबैभन्दा बढी एफलाएर बोल्न सिक्छन् । तर, अंकलको मन त्यसै कुँडिएको छ अझै किन कुँड्याउनु जस्तो लाग्यो ।

अँ, अर्को एउटा कुरा पनि छ आन्टी ! कतिपय बाबुआमाले पनि आफ्ना छोराछोरीलाई नेपालीसँग चिनायो भने आफ्ना छोराछोरीको तह घट्छ भनेर पनि ठान्छन् नि !आन्टी अलिकति भावुक आँखाले मलाई हेर्न हुन्छ र हास्नु हुन्छ ।

थाह छैन, जीवनको उकाली चढेर निक्कै माथि पुगिसेका यी दुई मनले सोचेको अमेरिका कस्तो छ ? तर, मैले देखेको अमेरिका यस्तै छ । अमेरिकामा राम्रा पनि केही छन् तर नराम्रा धेरै छन् । धेरै नराम्रा भएको हुनाले धेरैको मन धेरैतिर नै गएको छ । त्यसमा पनि टीन एजमा एकपटक सबैलाई धेरैतिर होमिन मन लाग्छ । अमेरिका इज सेक्स फ्री कन्ट्रीभन्ने कुरा कलिलै उमेरमा सिकेका हुन्छन् तर फ्रिडम इज नट फ्रिभन्ने कुरा कहिल्यै सिक्दैनन् । विडम्बना.. !

आज उनीहरु छोराछोरी भनेर अमेरिका बसेका छन् तर यो सोच्दैनन् कि मेरा बाबुआमा पनि छोराछोरी भनेर हाम्रा लागि बाँचेका छन् । मान्छे आफू जुन आँखाले आफूलाई हेर्छ, त्यो आँखाले अरुलाई हेर्दैन । मान्छेको कमजोरी नै यही हो अंकल ।अंकलको सान्त्वनाका लागि केही शब्द थपेँ ।

के कोही होलान् त्यस्ता ? आलोकबाबु !

छन् अंकल, कोही अवश्य छन्.....! मैले उत्तर दिइ नसक्दै अंकलले जिज्ञाषापूर्ण पूरक प्रश्न गर्न भो ।

को होला त्यस्तो ?

त्यो मान्छे तपाइँकै सामु छ...।त्यहाँ म बाहेक कोही थिएन । अंकल मलाई फेरी एक तमासले हेर्न थाल्नु भो । अनि लामो सुस्केरा तान्दै सबै मान्छे एकनास कहाँ हुन्छन् र.. !भन्दै फेरी विरहव्यथा पोख्न थाल्नु भो ।

पढाइ सकिएपछि आउँछु भने, पढाई सकियो, आएनन् ! अब केही काम गरेर, केही शिप र अनुभव बटुलेर आउँछु भने,  आएनन् ! बच्चा जन्मिए साना छन् अलि ठुलो बनाएर आउँछु भने, आएनन् ! बच्चा ठुला हुदै गएँ अब हाम्रा बच्चा त्यहाँ एडजस्टहुन सक्दैनन् कसरी आउनु भन्न थाले ?” मनका बह सबै बगाएर कुनै भारीबोझबाट मुक्त हुन पाए हुन्थ्यो जस्तो गर्नु भो अंकलले ।

मनमा गँुडलिएर बसेको गुनासो अंकलले पोख्दा पोख्दै आन्टीको हस्तक्षेप भद्र अंकलमाथि फेरी भयो । कति हजूर गन्गन मात्र गरिस्याभन्या । उनीहरुले अब मम्मीड्याडी उतै आउनु भनेकै छन् नि । हामी दुबैको ग्रीनकार्ड बनाउँछु भनेकै छन् नि । हामी पनि उतै सेटलहुने नि ! देखाइदिउँ न हामी पनि यो समाजलाई । कति अरुका मात्र फूइँ हेर्नु ? मैले त भनिरहेको छु, हुन्छ हाम्रो पनि ग्रीनकार्ड बनाओ हामी उतै आउँछौं ।आन्टीको अन्तर्मनको खुशी अनुहारमा छायो । चुपचाप अंकल झन गम्भीर देखिनु भो । त्यो गम्भीरताभित्र असन्तोष र असहमतिको पहाड ठडिएको जस्तो लाग्यो ।

आन्टीको इच्छा अमेरिकामै सेटल भएर बस्ने । यो समाजलाई देखाउने । त्यो हेर्न यो समाज अझै लालायित छ । थाह भो आखिर समाजले के खोज्दो रहेछ ? के चाहदो रहेछ ? अमेरिकाको शान कस्तो छ हाम्रो सम्भ्रान्त समाजमा पनि ? प्रश्नै प्रश्नको भूमरीमा म एकछिन् रुमलिएँ ।

धेरै नारीहरु दुविधामा बाँचेका हुन्छन् । मैले उनमा पनि त्यो पाएँ । मलाई थाह छनारी इच्छा सामू पुरुष चाहना प्रयाशः असफल नै हुन्छ । पराजित नै हुन्छ । अंकल जस्तै ....! जसरी सीयोको स्थिरता बिना धागोको प्रवेश असम्भव छ ।

आन्टीका कुराले कताकता मन चसक्क भयो, खङ्रङ्ग भयोहो, अमेरिका जाने सपनाको घोडामा यो समाज अझै दैडिरहेछ  । आन्टी पनि त्यसैमा सवार हुनुहुन्छ ।

 

डिसेम्बर ०९, २०११

 

Comments

सम्पर्क माध्यम

khasskhass@gmail.com
Share |