जगदिश घिमिरेः मृत्युसँगपनि शान
सीमु श्रेष्ठ, (काठमाडौं)
हेपाहा स्वभाव । सामन्ती प्रवृत्ति । यहिँ भन्ठान्थे, सर्जक जगदिश घिमिरेलाई । वहाँप्रति मेरो सोचाई सकारात्मक कहिले रहेन । उच्च पदस्थ भैसकेकाहरुको स्वभाव स्वभावतः यस्तै रहन्छ भनेर स्वीकार्न पनि सकिन । हरेक भेटमा सिक्नुपर्ने कुरा रहँदा रहँदै पनि सिकिएन । मान्छेलाई आफ्नो बनाउने वहाँसँगको प्रभावकारी घटना हुँदापनि त्यसपट्टि मेरो ध्यान नगएको देख्ता अझपनि आफैप्रति अचम्म मान्छु ।
मिति असोज ६ २०६९, प्रज्ञा नेपाल प्रतिष्ठान कमलादी:
फाइन प्रिन्टको आयोजनामा चलिरहेको एनसेल लिटरेचर फेस्टिभल थियो । मैले किनेको किताबहरुको चाङमा सकस किताब थिएन । जगदिश घिमिरे सेतो मेडिकल मास्क लाएर श्रीमती दुर्गा घिमिरेसँग सर्जक हस्ताक्षरमा हुनुहुन्थ्यो । “मलाई नचिनेको?” भन्दै नमस्कार गर्नुभएको थियो । अफ्ठेरो मलाई लागेको थियो त्यसबखत । मेरो स्वभाव त्यस्तै- दुई हात जोड्न असाध्य गाह्रो मान्ने । मेरो छेउछाउको कम साथीहरुलाई थाहा छ । म वहाँलाई ‘जग्गु सामन्ती’ भनेर सम्बोधन गर्थे । “नभन, त्यसो भन्नु हुन्न ।” पत्रकार रमण घिमिरे भन्ने गर्नु हुन्थ्यो । शायद, छोरी सम्बोधनले गर्दा मप्रति त सम्बोधनले मेरो वहाँप्रतिको सोचाई त्यस्तो हुन गएको । कारण साहित्यकार प्रकाश सायमीसँगको मेरो सम्बोधन बाबा रहेर पनि होला । अथवा म युवा पुस्ताको परेरपनि होला मसँग अरुलाई नटेर्ने, वास्ता नगर्ने र आफू बाहेक अरुलाई नगन्ने मानसिकता रहेको । त्यो दिन मदन पुरस्कार प्राप्त सर्जकको हस्ताक्षर प्राप्त गर्ने मोहले सकस किनेर हस्ताक्षर मागे ।
"प्रिय छोरी सीमू श्रेष्ठलाई हार्दिक शुभकामना,
जगदिश घिमिरे, २०६९ असोज ६"
आजपनि मेरो बुकर्याकमा सकस किताब त्यस्तै नपढिएको अवस्थामा नै छ र त्यसमा कोरिएका जगदिश घिमिरेका हस्ताक्षरपनि । हस्ताक्षर पश्चात, “एकचोटि तेरो बासँग मेरो घर आईज ।” त्यति भन्नु भा‘को हो । मौका मिलेपनि म कहिल्यै चोभारस्थित वहाँको घरमा गइन । साहित्यकारहरु मध्ये घर राम्रो प्रकाश सायमीपछि जगदिश घिमिरेको भनेर भनाई रहेको छ । जगदिश घिमिरेको घर हेर्ने रहर ममा नभएको भने होइन । वास्तवमा कसैको घर जाने स्वभाव मेरो कहिल्यै आएनपनि । साहित्यिक माहौल रहँदापनि प्रकाश बाबासँगपनि गईएन । अन्र्तमनको यात्रा पुस्तकले मदन पुरस्कार पाएपछि उक्त पुस्तक साहित्यकार प्रकाश सायमीले पढ्नलाई दिनुभएको थियो । पुरै किताब पढेपछि मलाई राम्रो लागेको भनेको पुस्तकको अगाडि पानामा अंग्रेजी लेखकको भनाई र उक्त पुस्तकमा प्रयोग गरिएको फन्ट थियो । यद्यपी, लिलामी, साविती र सकस ३ वटा किताब मेरो संकलनमा रहेको छ । एकदिन एक शो चलेको नाटक साविती हेर्न चाहिँ पुगेकी थिएँ ।
शब्दहार क्रियशनका रमेश कँडेलजीको 'जगदिश घिमिरे उपचारार्थ ओम हस्पिटलमा हुनुहुन्छ' भन्ने फेसबुक स्टाटस अपडेट पढ्दासम्मपनि मेरो मनमा यसरी यति चाँडै जानुहुन्छ भन्ने लागेको थिएन । ईच्छाशक्ति दह्रो भएको मान्छे, अस्पतालबाट सकुशल फर्केर आउनुहुन्छ भन्ने लागेको हो । “जगदिश दाई बित्नुभयो ।” पत्रकार रमण घिमिरेको एसएमएस एकाविहानै प्राप्त हुने बित्तिकै सामाजिक संजाल खोलेर हेरे । भटाभट सबैले अस्पतालमा सँगै खिचेको फोटो अपलोड गरेर शब्दहरु खर्चेका रहेछन् । अकालमा दिवंगत हुन केहि नचाहिदो रछ भन्ने लागेर आयो । उपचारार्थ अस्पतालमा भर्ना भएका व्यक्तिलाई कुशलक्षेमको अवस्था सोध्न जाँदापनि साक्षी चाहिने यिनीहरुलाई भन्ने लाग्या हो । मानौ, अन्तिम पटक भेट्न गएजस्तो । एक प्रकारको मानसिक दबाब । यस्तो संस्कार सृजना गर्ने ती सबै साहित्यकार, गैरसाहित्यकारहरुको असभ्य व्यवहार ।
गायिका आनी छोइङको पुस्तक “फूलको आँखामा”को सर्जक हस्ताक्षर कार्यक्रम थियो । जगदिश घिमिरे उहि मेडिकल मास्कमा । पहिरन निलो जिन्स सर्ट र शायद कोटराइज पाइन्टमा हुनुहुन्थ्यो । मेरो फोटोग्राफीको शौकले गर्दा क्यामेरा तेर्साउने बानी यद्यपी छदैछ । त्यसबेला मलाई नि पहिलो पटक थाहा भो सर्जकहरुमध्ये क्यामरा अगाडि पर्दा सेलीब्रेटी पोज दिन वहाँलाई आउँदो रहेछ भनेर । मेरो फेसबुक ग्यालरीमा अझपनि जीवन्त छन् समयका ती तस्वीरहरु । फोटो हेर्दापनि एउटा शान आफैमा बोकेर हिँडे जस्तो लाग्ने । एउटा साम्राज्य नै रहेजस्तो । एउटा रोल मोडल जस्तो ।
हुन त थुप्रै साहित्यकारहरुसँग वहाँको पानी बाराबारको अवस्थापनि थियो भन्ने कुरा सुनेकी हुँ । त्यसमा पनि समिक्षक हरि अधिकारीसँग । पछिल्लो समय पत्रकार रमण घिमिरेको सुलहबाट फेरि बोलचाल भएको कुरा स्वयं हरि अधिकारीले नयाँ पत्रिकामा स्वीकार्नु भएको छ । जस्लाई दिवगंतपछि मान दिने संस्कार भन्दछु । रचना साहित्यिक मासिक पत्रिकाको प्रधान सम्पादक श्री रोचक घिमिरेप्रति मेरो नमन छ । सकस मन्थन विशेषांक मेरो हातमा राखिदिदै भन्नु भा‘को हो । “पढेपछि पाठक प्रतिक्रिया लेख । अर्को अंकका लागि आवश्यक छ ।” आफ्नो कार्य व्यस्तताको कारणले लेख्न सकिन । बरु साथी दीपक जडितको सकस माथि लेखिएको समिक्षा ईमेल मार्फत पठाईदिएकी थिएँ ।
मेरो साहित्यमा लाग्नेप्रति उतिसारो सकारात्मक सोच रहेन । सामान्य स्तरको जीवनपनि व्यवस्थापन गर्न नसक्ने, अन्तरसंवादपनि पनि बेच्ने, आत्मसम्मान कम भएको पेशाकर्मी भन्ने लाग्दछ आजपनि । प्रेम गर्न नजान्ने तर अक्षरमा प्रेम पोख्ने । आफ्नो बेग्लै काल्पनिक संसारमा रमाउने यथार्थको धरातल नभएको भन्ने लाग्छ । आर्यघाटमा लगेर जलाईसकियो भन्ने खबर सुनेँ । एउटा मान्छे जलाउदा खुशी मानेको क्षण त्यहि एकदिन थियो किनभने नेपाल प्रज्ञाप्रतिष्ठानको परिसरमा लाश माथिको तमाशा आफैले गर्नुभएनछ भन्ने लाग्यो । अक्सर मृत्युमा पनि चर्चा खोज्ने साहित्यकारहरुको प्रवृत्तिको अन्त्य भएछ । एउटा बडप्पनको शुरुवात । जगदिश घिमिरेले मृत्युलाईपनि आफ्नो शान छोडेर जानुभएछ ।
ईतिश्री जगदिश घिमिरे !!!