नभुकेकै भए हुन्थ्यो मान्छे भएर !
सन्तोष थपलिया, (न्युयोर्क)
राष्ट्र अटाउनु पर्ने छातीमा
आँखा पोल्ने धुवाँ पुत्पुताए पछि
कसरी विश्वास गर्नु तिम्रो फेरी ?
चिरा चिरा फुटेको बाँझो खेतमा
लहलह धान फलाउने तिमी
कत्रो विश्वास थियो भोकाहरुलाई
नागाहरुको आँगनमा कपास फुलाउने तिमी
कत्रो रहर आंग ढाक्न पाउनेहरुलाई
स्वप्ना देखाएर भाग्नु नै थियो त
किन पस्यौ गरीब वस्ती हरुमा ?
बाड्दै घर घरेडीका आशा दुखि मनहरुमा ?
विश्व अटाउनु पर्ने भिजनमा
आसेपासे र लोभी-पापीरुको आंधी चलेपछि
कसरी मुठी कस्नु तिम्रो नाममा ?
हिजो मच्ची मच्ची कुर्लिने तिम्रो मुख
विस्तारवाद मुर्दाबाद ! साम्राज्यवाद मुर्दाबाद !
आज तिम्रै आँगन डिल सम्म आइपुग्दा पनि
खै त कसले सिइदियो थुतुनो ?
झुटले विश्वास जित्नु नै थियो त
निर्दोषहरु नमारेकै भए हुन्थियो
सिउदाहरु फुल्न दिएकै भए हुन्थियो
यदि भूपी कै "हुँदैन विहान मिर्मिरे तारा...." पढेको भए
उनि जस्तै उचा बाँचीदिएको भए हुन्थ्यो
किन खानु रगतको नुन ?
किन पिउनु पसिनाको पानी ?
टनकपुर र सुस्ता बग्नु पर्ने हृदयमा
गङ्गा र जमुना बगाउनु नै थियो त
दौरा-सुरुवाल संगै टोपी पनि चढाइदिए भैहाल्थ्यो
किन हुटिटयाँउ बन्नु आकाश थाम्न ?
हिजो तिम्रै मृत्युको माला जप्नेहरुलाई
सार्वजनिक फूलमाला गर्नु नै थियो त
जनयुदको महँगो रामलिला किन ?
राष्ट्र र राष्टियता बग्ने रगत
मट्टीतेलसंग साट्नु नै थियो त
नभुकेकै भए हुन्थियो मान्छे भएर
नलुकेकै भए हुन्थियो जंगल गएर ??
