हालसालैका लेखहरु : उड्ने रहर छ,(उमा शर्मा ) तब पो दशैं आउँथ्यो,(गोतामे साँहिलो) नाप्नै सकिएन ,(रजनी श्रेष्ठ) धेरै सिकायो यो कोरोनाले,(उमा शर्मा) गिद्धहरु रमाउँदैछन्,(बासु श्रेष्ठ) आव्हान,(रजनी श्रेष्ठ) ग्रीन कार्ड,(सुदीपभद्र खनाल) लश्कर,(गोविन्द गिरी प्रेरणा) अभिनन्दन !!!!,(ऋषिराम अर्याल) गड्यौला उर्फ सत्यराज ,(कृष्ण बजगाईं )

फेरि आएछ असार !

रजनी ढकाल, (धापाखेल)

फेरि आएछ असार !

समयको भित्तेपात्रोमा टाँगिएर टोलाइरहेको महिनासँग अनुत्तरित प्रश्‍न लिएर उभिऊँ या घर बाहिरको संसारसँग लम्किरहेको असारलाई अँगालो मारूँ ?
 

सोच्न सकिरहेकी छैन । आज असार कोठाभित्रको निर्जीव भित्तामा आत्महत्या गरिरहेछ या मेरो घरको झ्यालबाहिरको जीवनसँग बाँचिरहेछ ? आज असार जीवन्त छ उम्रिनका लागि या युवतीको लाशमा दश टुक्रा भएर देशभरि फालिएको छ ? आज असार मङ्‌सिरको मीठो सपनामा टुसाउँदै छ कि किशोरको छातीमा दशौं गोली बनेर छेडिरहेछ ? आज असार किसानका खेतमा जीवनको मीठो असारेगीत गाइरहेछ कि आमाबाबुका सुन्दर सपनाहरूको अपहरण गरिरहेछ ?

 

असार म तिमीलाई कुन अर्थमा ग्रहण गरूँ ? पारपाइनसक्नु या सिर्जनाको असल बीऊ ? भन न असार, तिमी कसरी विश्‍वस्त पार्छ्यौ गर्भिणी आमालाई ?

 

म तिमीलाई कुन रूपमा दाँजूँ ? मेरो घर बाहिरको सुन्दर प्रकृतिसँग या यो समयले दिएको मेरो मनभित्रको छटपटीसँग ? भन न असार म तिमीलाई कसरी चिनूँ ?
माफ गर्नुस् पाठकवृन्द, म द्वन्द्वरत छु आफ्नै मनसँग ।

 

घरको झ्यालबाट जब  समयलाई चियाउन थाल्छु प्रकृतिका सुन्दर चित्रहरू आँखाभरि कोरिन थाल्छन् -  धरतीभरि पोखिएको किरण । माथिमाथि फैलिएको नीलो आकाश । उचाइमा फर्फुरिंदै चढेका बालक पहाडहरू र क्षितिजमा स्वच्छन्द कुदिरहेका सन्तानका कलिला सपनाहरू । बगैंचामा निस्फिक्री फुलेका फूलहरू र विश्‍वासको अँगालोमा फैलिएका हरिया दूबाहरू ।

 

समय आफ्नै गतिमा छ । बस्तीका मान्छेहरू साँझ बिहानको छाकमा लम्किरहेछन् । बाटोमा हिंड्ने बटुवाहरू, नानीलाई काखमा च्याप्दै कर्ममा जुटिरहेका आमाहरू सबै सबै समयलाई आफ्नो जीवनसमयसँग भेटाइरहेछन् । कर्ममा जुटिरहेछन् । लाग्दैछ, बाँच्नुको निरन्तरता जस्तो सुन्दर सिर्जना केही रहेनछ यो संसारमा ।

 

कार्पेन्टर काठमा कलाका सुन्दर बिम्बहरू खोपिरहेछ । आवश्‍यकताको मागलाई परिश्रमका सीपले सिंगारिरहेछ । भनौं पुजिरेछ आफ्नो कर्मलाई । चलिरहेछ आफ्नो विश्‍वासमा । समयका छिना, ह्मम्मर र किलाकाँटाहरूले आकार दिइरहेछ आवश्कतालाई ।

 

देखिरेछु, जीवन आवश्यकताको आकारको खोजीको निरन्तरता हो । जुनदिन सकिनेछ आफ्नो सीपमाथिको विश्‍वास, जुन दिन सकिनेछ मान्छेको आवश्यकताको आकार सायद त्यो दिन रहने छैन यो मेरो घर आगाडिको कार्पेन्टरको पसल पनि । ऊ हावा र घामसँग अलिकति शक्ति पैंचो मागेर रङ्गाइरेछ आफ्नो कालिगडी । जीवनको आस्थालाई साक्षी राखेर बाँचिरहेछ सत्कर्ममा । लाग्दैछ, कर्मको रङमा जीवनलाई रङ्गाउनु नै वास्तवमा बाँच्नु हो ।

 

आज यिनै झ्याल बाहिरका मान्छेहरूले बाँचेको असारसँग दाँजिरहेछु यो मौसमको असारलाई ।  

 

खोलासँगै बगिरहेको पानीसँग, पातसँगै उडिरहेको हावासँग, लहराहरूसँगै उठिरहेको समयसँग, घामसँगै तातिरहेको किरणसँग, मुना र टुसासँगै उचालिएको आकाशसँग कहिल्यै गुनासो भएन मलाई । सायद म पनि पानीमा पानी र आगोमा आगो देख्‍न चाहने स्वतन्त्रताले बाँचेको छु ।

 

प्रकृतिले आफ्नो स्वभाव बदलेन । कहिल्यै बदलेन । बाढी, पहिरो र सुनामीलाई पनि प्रकृतिको विपरीत धर्म भन्दिनँ म । प्रकृतिले कर्तव्यको निरन्तरतामा देखाएको चरम स्वभाव मात्रै भन्न रुचाउँछु । हो, मान्छेमा पनि छन् यस्ता चरम स्वभावहरू । माया, प्रेम रिस, डाह, ईर्ष्या, जलन । यस्ता मानवीय संवेगले नै मान्छेलाई मान्छे भनिएको हो सायद ।

 

तर आज समयले मान्छेलाई किन मान्छेबाट र यी संवेगहरूभन्दा टाढा बनाएको छ ? किन मान्छेमा मान्छेपनको विकासभन्दा पशुत्वको विकास गरेको छ ? सुनेको छु, मान्छेलाई मान्छेको मा र पशुको शु मिलाएर माशु शब्दले सम्बोधन गर्दै कुनै कविले कविता कोरेको छ । लाग्छ, आजभोलि मान्छेले देखाएका कतिपय व्यवहारलाई पशुत्वसँग दाँज्नु पनि पशुको स्वभावमा समेत खिल्ली उडाउनु हो । डार्विनले पनि नदेखेको कुन विकासवादी सिद्धान्तले आज मानिस हुर्किंदै छ ?

 

मान्छेमा नअटाएको प्रकृति र प्रकृतिमा नअटाएको मान्छेमा के भरोसा गर्न सकिन्छ र ? सायद प्रकृतवादीहरू पनि गर्न सक्दैनन् विवेकको जस्केलाबाट खसेको अनर्थहरूको खोजी गर्न । कुनै मनोविज्ञानवेत्ताको वश बाहिर पुगेको छ मान्छे । हिटलर र नाजीका भूतहरू वेप्रवाह नाच्न थालेका छन् आज नेपाली समाजमा ।  

 

आज समय ख्यातीका हत्यारा बचाउने असारमा बाँचिरहेछ । आज समय सृष्‍टिकी देवीको इज्जतमा बलात्कार गर्ने राक्षसरूपी मानव भएर बाँचिरहेछ । आज समय आफैं अपहरणमा परेको छ । आफ्ना कुमारी विश्‍वासहरू बलात्कृत गरेर समय आफैंमा विक्षिप्त बाँचिरहेछ । समय आफ्ना सन्तानलाई आफैंले अपहरण गरी आफैंले मागिरहेछ तिनको मूल्य ।

 

यो देश कुनै कविले भनेझैं कुशासनको दुश्शासनबाट बलात्कृत भइरहेछ । यस्तो बेला कसरी गर्न सक्छु मैले विश्‍वास यी असारहरूमा । कसरी गर्नसक्छु मैले विश्‍वास आफ्ना सिर्जनाहरूमा । कसरी अङ्कुराउन सक्छु मैले संवेदनाहरू हत्केलामा असार उमार्नका लागि ?

 

साथी ! भो मलाई नगर्नोस् सम्बोधन, हत्केलामा असार उमार्नेहरूसँग धेरै संवेदनाहरू हुन्छन् भनेर । भो नभन्नोस् मलाई भरोसाको एउटा बिन्दुकी गुरुआमा भनेर ! शिक्षण पेशा विरेनमा बेचिएको छ आज । आफ्नै पेशामा दाग लागेको यो समयसँग मैले केही बोल्नु छैन । केही बोल्नु छैन । चुपचाप रहन दिनुहोस् । नचाहेका दिनहरूसँग सम्झौता गरेर बाँच्नु भनेको असारलाई मार्नु हो । सम्भावनालाई निमिट्यान्न पार्नु हो । ऊर्वराशक्तिमा बाँझोपन लाद्‍नु हो । सृष्‍टिलाई चुनौती दिनु हो ।

 

माफ गर्नुहोस् साथी, म हत्केलामा असार उमार्न सक्दिनँ ।


२०६६ असार १५

rajanidhakal@yahoo.com

Comments

सम्पर्क माध्यम

khasskhass@gmail.com
Share |