केही खोजेजस्तै हतासिँदै उसले यताउता हे-यो । खै केही फेला पारेनछ क्यारे …सट्टामा फिक्का हाँसो फ्याक्यो अनि निहा-यो आफ्नै परिवेश ।
 त्यो धरहरा त्यसरी नै आकाशलाइ हाँक दिदै उभिइरहेको थियो । केहि निदाएजस्तो केही विउँझिएजस्तो घण्टाघरको पुरानो घडि जहाँकोतहि थियो । विदाको दिन भएकोले होला मन्दिरहरुमा भिड देखिन्थ्यो । सँगै उभिएको शहिदगेट । वाणले हानेजस्तै चारदिशामा ठड्याइएका झण्डाहरु उसलाइ त्यतिकै हाँसो उठ्यो । झटपट सुन्धारा, काठमाडौं मल, बागदरवार, रत्नपार्क, टुडिखेल सवैतिर सरसर्ति हे-यो उसले । खुलामंच भरिभराउ देखिन्थ्यो सायद कसैको भाषण चल्दैहोला । सैनिकहरु परेडमा ब्यस्त ।
 
 "कालिमाटि……किर्तिपुर …पाँगा…"
 "बालाजु....बाइपास …मनमैजु …"
 "थापाथली....कुपण्डोल… ललितपुर …"
 फरक फरक स्वरहरु सकेसम्म ठूलो हुदै हुँइकिरहेका थिए ।
 
 ओइ साले, यो त मलाइ दे'का ।
 तँलाइ हैन, मलाइ दे'का ।
 ओइ तैले मसँग निहू खोजेकै होस् ल आइज………आइज सिङ्गल सिङ्गल खेल्ने ?
 सडक बालकहरु आफूआफूमा एक रुपैयाको लागि तछाड मछाड गरिरहेका ।
 
 "ए सस्तो सस्तो एक किलोको पन्घ्र दुइ किलोको विसमात्र ।"
 "किन यस्तो भएको ?"
 "नगरपालिका आउदै छ त्यही भर ल ल छिट्टो किन्नुस् ।"
 "यो त तिन पाउ पो भो त कसरी एक किलो हुन्छ ?"
 "यहाँको एककिलो भनेको यत्ति हो बढि चाहिए अन्तै जाने ।"
 "क्या हो नापतौल पनि ठाँउ अनुसार फरक हुन्छ र ?"
 "कस्तो किचकिचे मान्छे रैछ………। सस्तो पनि चाहिने पुरा पनि चाहिने ठिसहरु ।" व्यापारिक भाषा नराम्रोसँग छताछुल्ल हुन्छ त्याहा ।
 
 यस्तो भिडभाड हुदा हुँदै पनि सवै एकअर्काबाट बेखवर । शहिदगेटको छेउ  उभिएको ऊ सवै निहारेर फेरी मुस्कुरायो एक्लैएक्लै ।
 
 केही सम्झिए झै झल्यास्स उसले घडि हे-यो । तर पटक्कै घर जाने मन लागिरहेको छैन …किन, उत्तर नै छैन । घण्टौ देखी उ त्यो फलामेबारमा अडेस लगाएर उभिएको उभियै छ । उसका घरका बाटो भएर गुड्ने दर्जनौ सवारी साधन गैसके । कुनै त फर्केर पनि आइपुगिसके । तर ऊ जहाँकोतहि छ । डेक नचलिकन बार माथि फरक अस्तित्व जमाएर ।
 
 आकाशमा कम्पन छाड्दै एउटा जहाज उड्यो । अनायासै उठेका उसका हातहरु लाजमान्दै खुम्चिए गोजिभित्र । ऊ त्यतै हेरेर टोलाउन लाग्यो ।
 
 शरिरमा चटक्क मिलाएर लगाइएको कपडा सलक्क छाडिएको कपाल गाजलले भरिएका जिज्ञासु आखाहरु । ओहो सुची सधै यसरी नै उभिन्थी । यही बारमा अनि हतारिदै भित्र बस्थि कुनै माइक्रो भित्र । "बाइ बाइ लक्स ………"
 
 मास्टरको विद्यार्थी ऊ अर्थात लक्स एउटा प्राइभेट कम्पनीमा जागिर ग-थ्यो । यि प्राइभेट अफिसहरु खाउँभने कान्छो वाउको अनुहार नखाउँ भने दिनभरीको शिकारका पारका हुन्छन् । कहिल्यै फुर्सद हुने हैन । फेरी कजेल दिनदिनै जान नपाए पछि ट्युसन पढेर भएपनि पास त गर्नैप-यो । 'ह्या यो शनिवार एकदिन त मज्जाले सुत्न पाए पनि त हुने………।' तर त्यती बेला निद्रा कहाँ गएको थियो र कहिल्यै यस्तो अल्छि लागेको थाहा भएन । विशेष शनिवार आउदा त कुनै चाड आए झै लाग्थ्यो । राति नै उठेर उ नुहाइधुवाइ ग-यो । आफूलाइ सकेसम्म टिपटप देखिने लुगा छान्थ्यो अनि बडो उत्साहका साथ घरवाट बाहिर निस्कन्थ्यो ।
 
 "आज सण्डे है सुचि ?"
 "अँ, आज भर्खर सण्डे भयो, यो स्याटरडे आउन किन यति धेरै सामय लाग्छ लक्स ?"
 हप्तैभरी दुवैजना भित्रभित्रै छटपटाउँथे अनि घण्टौ फोनमा झुण्डिन्थे ।
 
 ऊ हर शनिवार ट्युसन सकाएर मोडल हस्पिटलको गेटमा अडिन्थ्यो । सुचि एकैछिनमा हाजिर हुन्थी । केही पलमै त्यो निलो पल्सरसँगै एकजोडी प्राणि गायव हुन्थे भिडभाडलाइ छल्दै । कहिले नगरकोट कहिले गोदावरी त कहिले धुलिखेल अनि कहिले ककनी कताकता ।
 
 आज ति दिनहरु कल्पनाका आकाशमा हराएका छन् तरै पनि उसलाइ कल्पना कत्ति मिठो लागिरहेको छ ।
 "तपाइ कहाँ बस्नुहुन्छ ?"
 "हजुर मनमैजुतिर हो । "
 "म पनि उतै बस्ने हो । हेर्नुस न एक्कासी बन्द भएर । के गर्ने होला ?"
 "अँ तपाइलाइ आपत्ति छैन भने सँगै जाउ न त । भित्रि बाटो त बन्द छैन होला नी । "
 खै के गरुँ के गरुँको अवस्थामा सुचीले उसको लिफ्ट स्विकारेर घरसक्मको यात्रा तय गरेकी थिइ ।
 
 पुतलीसडकको एउटा कन्सटेन्सी कम्पनीमा पार्ट टाइम काम गर्दै आएकी सुचना । एउटा प्राइभेट कम्पनीमा जीवन दर्ता गरेर बाँच्ने बाटो गदै आएको लक्ष्मण दुवै उस्तै उस्तै पिडा र सर्घष बीच गुज्रँदै आएका थिए । त्यो सधैको पिडादायी सडकबन्दको घटना खुसीको बाटो भएर बगे झै लाग्थ्यो दुवैलाई । दुबैले मन मिल्ने साथी भेट्टाएका थिए । छोटो समयको अन्तराल मै सुचना लक्ष्मणकी मायालु 'सुचि' भएकी थिइ । ऊ 'लक्स'  ।
 
 ऊ घरको एक्लो छोरो । बुढा बा आमा । आमाको विरामीको खवर पाएर उसलाइ एक्कासी गाँउ जान परेकोले केहि दिन सुचीदेखी टाढिन परेको थियो ।
 "लक्स, म तिमिलाइ तुरुन्तै भेट्न चाहन्छु जहाँ जसरी भएपनि ।" एकदिन आत्तिदै सुचिले फोन गरी । दुवैजनाको भेट भयो । आँखाभरी आँसु पारेर सूची बोली "म अष्ट्रेलिया जाने भएँ नी । तिमी विदेश जादै नजाने मलाइ नगइ नहुने … एउटा सम्पन्न मान्छेलाइ पनि समस्या परिरा'रहेछ उसैसँग कोर्ट म्यारिज गरेर म जाने भएँ । उसले लाग्ने सबै खर्च ब्यहोरीदिन्छु भनेको छ ।"
 
 "तिमी कोर्ट म्यारिज गरेर जाने भयौ ? कस्तो मान्छे हो ?" उ यति मात्र बोल्न सक्यो । मनभित्रबाट उम्लिएर घाँटीसम्म आएर रोक्कियो …॥ "तिम्ले आफ्नो निर्णय त गरेछौ सुची तर तिमी गएपछि मेरो के हुन्छ विचार गरेकी छौं ?"
 "अँ अव हामीले चाहेर केही हुने बाला छैन लक्स, मेले निर्णय गरिसकेँ । जे होला राम्रै होला । तिमीलाइ समयमै मैले धेरै पटक भने मानेनौं अव त………मैले निर्णय गरिसके ।"  आँशु लुकाउने प्रयत्न गर्दै उ बोलि "तिमी राम्ररी पढ, काम गर,  मलाइ नबिर्स……॥" बोल्दा बोल्दै उ उठेर हिँडी । चाहेर पनि उसले रोक्न सकेन ।
 
 एउटा नमिठो घाउ दिएर उ गइ । उसँग बोल्ने आँट पनि आएन बोल्ने कुरा पनि बाँकि रहेन । अन्त्यमा 'शुभयात्रा सुची सँधै खुसी रहनु' मोवाइलमा हतार हतार टाइप गरेर उसले सेन्ट ग-यो ।
 त्यसपछि उ फेरी यो शहरमा एक्लै भयो । सुचीसँग भेटिनु अगाडी पनि त एक्लै थिए अव पनि के फरक पर्छ र उसले मनलाइ बुझाउने हजार प्रयास ग-यो आखिर मनै त हो बेला न कुवेला बाँध भत्काएर बगिदिन्छ । सगै विताएका ति पलहरु …………। 'एउटा मान्छेको मायाले कति फरक पार्दछ हो जिन्दगीमा…………' त्यो कालजयी गीत उसै बनेको हैन रहेछ कल्पनामै फेरी दुख्यो ऊ बेस्मारी ।
 
 "ए लक्ष्मण घर जाने हैन ?" साथिहरुले कर गर्दा "मेरा धेरै काम छ । सरी ल म जान्न" भनेर फिल्म हेर्न नगएको उ । साथिहरु त हेरेर आइसकेछन् । झस्कियो ऊ । अनि साथिहरुसँगै चुपचाप अनौठो चालामा घर पुग्यो । कसोकसो ऐनामा आँखा पुग्यो । ओहो उसको शरीर कति मायालाग्दो भएर सुकिसकेछ, भोक हराएको महिनौ भैसकेछ । कलेटी परेका ओठहरु सुम्सुम्याउँदै यता यता हे-यो । किताबका चाङ्गहरु धुलोले छपक्क ढाकिएकोछ,  हरेक सामान कस्तो भद्रगोल । पर फालिराखेको मोवाइल स्क्रिन मै मुस्कुराइ रहेका दुइ प्राणी लक्स र सुची । उसका औलाहरु यन्त्रवत चले, पलभरमै त्यो नमीठो विगत कमसेकम उसको मोवाइलवाट डिलिट भयो अनि केही चङ्गा भए झै गरेर ऊ भान्छातिर छि-यो ।