मेरो बाजेका उपदेशहरु
डा. हरिकुमार श्रेष्ठ, (ताइपेई, ताइवान)
केही चिज लिन
केही गुमाउनु पर्ने त
साधारण अर्थशास्त्रको नियम नै रहेछ ।
त्यसैले
मैले पनि यसलाई ग्रहण गरी प्रयोग गर्ने
निकै प्रयासहरु जारी राखें
तर
समयको बहावले त कता कता हुत्याइदियो
आफ्ना इच्छा र आकांक्षालाई भताभुङ्ग पारिदियो
अनि त
कालो बादलको घुम्टोभित्र रुमल्लि उड्ने
गतिहीन हुंदै गएका चरा जस्तो डुल्न बाध्य बनाइदियो ।
ता पनि
म हतास मनस्थितिमा थिइन
किनकि मेरो बाजेले
म सानो छंदा दिनु भएका उपदेशहरु
लगनशिलता, धैर्यता र सहिष्णुता
मेरा दिमागी नक्शाहरु बन्न पुगेका छन्
अनि त
जतिसुकै हण्डर खांदा पनि
ती मान्यताहरु आज पनि ताजै छन्
र दिन प्रतिदिन मेरा लागि
अनुकरणीय र व्यवहारिक बन्दैछन् ।
अझ सांचो अर्थमा भन्ने हो भने
ममा त दिन प्रतिदिन धैर्यता र सहिष्णुताको बांध बलियो हुंदैछन्
त्यसैले होला
समयको अन्तरालमा
ममा घुम्टो हाल्न आईपुगेको कालो बादलको मुस्लो पनि
सुस्त गतिमा सुस्ताउन थाल्दैछन् ।
अनि त
सदाबहार खुशीयालीमा हांसिरहेको जस्तो देखिने
कन्चनजङ्घाको स्वच्छ सिरेठोले स्पर्श गर्न आइपुगे जस्तो लाग्दैछ
कताकता कुहिरोको काग झै रुमल्लिन पुगेको
यो मानसपटलमा फेरि एकाएक बसन्त आउन थाल्दैछ ।
त्यसैले त
मेरा बाजेका उपदेशहरु झन् लोकप्रिय बन्दैछन्
आज मलाई लाग्छ
मेरो बाजे अनपढ नै भए तापनि
उनका उपदेशहरु ठूला ठूला दार्शनिकहरु र
वैज्ञानिकहरुले प्रतिपादन गरेका सिद्धान्तहरु जस्तै
महत्वपूर्ण लाग्न थाल्दैछन् ।
डिसेम्बर २९ २०१०
दिउंसो ४ बजे
