हालसालैका लेखहरु : उड्ने रहर छ,(उमा शर्मा ) तब पो दशैं आउँथ्यो,(गोतामे साँहिलो) नाप्नै सकिएन ,(रजनी श्रेष्ठ) धेरै सिकायो यो कोरोनाले,(उमा शर्मा) गिद्धहरु रमाउँदैछन्,(बासु श्रेष्ठ) आव्हान,(रजनी श्रेष्ठ) ग्रीन कार्ड,(सुदीपभद्र खनाल) लश्कर,(गोविन्द गिरी प्रेरणा) अभिनन्दन !!!!,(ऋषिराम अर्याल) गड्यौला उर्फ सत्यराज ,(कृष्ण बजगाईं )

केरकार

कोलोराडो घुम्न जाँदा-२,(बासु श्रेष्ठ)

मे २५:


कोलोराडो भ्रमण पशुपतिको जात्रा सिद्राको व्यापार झै गरेको छुँ । खसखस डट कमकोलागी मित्र ज्ञानेन्द्र गदालजीले अन्य साहित्यकार मित्रहरुसँग टेलिफोनमार्फत सम्पर्क गराई दिनुभएपछि वहाँहरुको सहयोग  निरन्तर जारी रहेको छ । त्यसैले यो भ्रमणबाट एक त दाईको लामो समयदेखिको निम्ता पुरा गर्न पाईने अनि त्यस्तै सहयोगी साहित्यकार मित्रहरु आचार्य प्रभा, भुपेन्द्र महत, विजयराज शर्मा, प्रमिला शर्मा अनि ज्ञानेन्द गदाल स्वयँसँग भेट गर्ने धोकोपनि पुरा हुने । यहि कल्पना मनमा गुन्दै मख्ख पर्दै हिजो ओछ्यानमा लडेको म कति बेला निद्राको काखमा पुगेछु पत्तै भएन ।

बिउँझिएर घडी हेर्दा नौ बजिसकेको रहेछ । 'लौ मार्यो भुसुक्कै सुतिएछ' भनेर जर्याक जुरुक्क उठेँ, अनि फेरि घडि हेरेँ । अनि 'धत्, यो त डिसीकै समय हो नि ! यहाँ त भर्खर सात बज्यो लाटा !' आफैलाई भनेँ । म बसेको कोठाको झयालबाट हेर्दा पर पर सम्म केहि घरहरुका थुम्काकासाथ मैदान नै मैदान देखिने । सामुद्रिक किनारबाट समुद्र हेर्दा क्षितिज समुद्रमा आएर अँगालो हालेको जस्तो देखिन्थ्यो भने अहिले हेर्दा जमीन र क्षितिजको प्रेमालाप र प्रणय भईरहेको जस्तो लागी रहेको छ । यो क्षितिजले कतै समुद्रसँग पारपाचुके गरेर जमीनसँग प्रणय गाँस्न त आएको होईन ?

बिहानको पेट पुजा गरेपछि दाई, भाउजु, दिवस (दाईको माईलो छोरा) बुहारी स्मृति र नाति रकि माउण्टेनको भ्रमणकोलागी निस्क्यौं । रकि माउण्टेन एक पहाडी श्रृंखलाको नाम हो । यो मेक्सिकोदेखि अलास्कासम्म २७०० माईल लामो भएर फैलिएको रहेछ । यस श्रृँखलालाई उत्तर अमेरिकाको मेरुदण्ड पनि भनिँदो रहेछ । कोलोराडोमा रहेको यस श्रृंखलाको सबैभन्दा अग्लो भाग १२ हजार १८३ फिटको रहेछ । यस श्रृंखलामा पर्यटनकोलागी पहाडको उँचाईसम्म जान सडक बनाइएको छ । घुमाउरो र तल माथि हुँदै बग्ने सडकको दाँया बाँया हिउँदमा परेको हिउँ अझै पग्लन नसकेर जमेको देख्दा अनौठो अनुभूति भयो । जमेका हिउँ झण्डै ३५ देखि ३६ फिटसम्मको मोटो रहेछन् र पग्लिन आतुर देखिन्थे तर कमलो घाम अनि एकाएक मौसम बदलिएर चिसो न चिसो भैदिने यस क्षेत्रमा यो हिउँको पग्लने धोको शायद कहिल्यै पुरा नहुन सक्छ बरु चक्र घुमे झै घुमेर आउने अर्को हिउँदमा थप हिउँ जम्ने सम्भावना देखिन्छ ।

त्यस्तै पहाडको उँचाईमा जाँदैगर्दा कतिपय रुखहरु तालु खुईले झै एकातिर मात्र पात भएको देखियो । डाँडाको भीरमा अकास्सिएका ति रुखहरु हावा चल्ने दिशातर्फ ताछेको या तालु खुईल्याएको जस्तो देखिँदो रहेछ । पहाडको त्यो उँचाईमा रुखको एकापट्टि पात नै नहुने गरि कुन वेगले हावा चल्दो होला अनुमान गर्न सकिन्छ । मलाई ति रुखहरुको प्रशंसा गर्न मन लाग्यो जो हावाको जति ठक्कर खाए पनि भिरमा आफ्नो जीवन जिउन संघर्ष गरी रहेका छन । जीवन जिउनुको उदाहरण बनि रहेका छन ।

एकातिर ठाडो भीर र अर्कातिर हिउँको भित्ता छिचोल्दै हामी अल्पाईन भिजिटर सेण्टर पुग्यौ । पार्किंग लटमा गाडि पार्क गरेपछि त्यहाँबाट टुप्पोमा पुग्ने प्रयत्न गरियो दाई वहाँको जेठो नाति विराज अनि म । गोरेटोमा जमेका हिउँ छिचोल्दै उकालो चढ्ने जमर्काेमा विराज तिन पटक लड्यो अनि हार खाएर गाडी भएतर्फ लाग्यो । म र दाई भने स्वाँ स्वाँ गर्दै हिउँ छल्दै अलि अलि पग्लेर बगेको पानीले बनाएको छिपछिपे हिलोमा टेक्दै उकालो चढ्दै थियौ । चिसो हावा अनि लगाएको चप्पलबाट खुट्टामा सजिलै चिसो पसेकोले खुट्टा ठिहिर्याउन थालेकोले हिम्मत हारेपनि बहादुरीकासाथ माथि नगई बिचबाटै फर्कन बाध्य भयौ । र ओर्हालो लाग्यौ ।

रकि माउण्टेन जाँदा र आउँदा देखिएका श्रृँखला देख्दा यस्तो त मेरो देशमा पनि छ तर पर्यटनकोलागी यहाँको जस्तो व्यवस्था किन गरिँदैन भन्ने प्रश्न मेरो मनमा खेलिरह्यो । फेरि सबै कुरामा सरकारकोमात्र मुख ताक्नु हुन्न भन्ने उदाहरण हो रकि माउण्टेन पार्क । रकि माउण्टेनलाई राष्ट्रिय पार्कमा परिणत गराउने स्थानिय वासिन्दाहरु नै हुन जसले सरकार तथा सदनलाई घचघच्याई सन् १९१५ मा यस राष्ट्रिय पार्कको अवधारणा निर्माण गरायो ।

बाटोमा एस्टेस पार्कमा नेपालीकै रेष्टुँरामा मम खाईयो । एकछिन बसुँजेल  ग्राहकको आवत जावत देखेर र नेपालीको व्यवसाय फस्टाएको देख्दा खुशी लाग्यो । मम त्यत्ति मीठो नभएको अनुभव भएपनि यहाँ मम खाने रहर चाहि स्मृतिको थियो । त्यहाँ दिवसले मेरो केहि फोटो खिचेपछि घरतर्फ रवाना भइयो । यो एसटेस पार्क अमेरिकामा अध्ययनरत नेपाली विद्यार्थीहरुकोलागी गर्मीको विदामा काम गर्ने थलोको रुपमा रहेछ । मेरिल्याण्डको ओसन सिटिमा विभिन्न राज्यबाट काम गर्न आउने जस्तै यहाँपनि विभिन्न राज्यबाट बिदाको समयमा आई काम गर्दा रहेछन् । र यहाँपनि नेपाली भनेपछि विश्वासको पात्र बनेका भएर सजिलै काम पाउँदा रहेछन् ।
आज झण्डै १६० माईलको यस यात्रामा दिवसलेमात्र गाडी चलाएका थिए । घरमा आईपुग्दा झण्डै आठ बजिसकेको रहेछ । ....क्रमशः

 

Comments

सम्पर्क माध्यम

khasskhass@gmail.com
Share |