हालसालैका लेखहरु : उड्ने रहर छ,(उमा शर्मा ) तब पो दशैं आउँथ्यो,(गोतामे साँहिलो) नाप्नै सकिएन ,(रजनी श्रेष्ठ) धेरै सिकायो यो कोरोनाले,(उमा शर्मा) गिद्धहरु रमाउँदैछन्,(बासु श्रेष्ठ) आव्हान,(रजनी श्रेष्ठ) ग्रीन कार्ड,(सुदीपभद्र खनाल) लश्कर,(गोविन्द गिरी प्रेरणा) अभिनन्दन !!!!,(ऋषिराम अर्याल) गड्यौला उर्फ सत्यराज ,(कृष्ण बजगाईं )

हेल्सेको रेडियो,(युवराज नयाँघरे)


टाइम्स स्क्वाएरमा बसिरहन पाइएन ।

'आज रातभरिमा तीन-चार कार्यक्रम नबनाई भएकै छैन !' सहदेवले भने ।

न्युयोर्कको मुटु टाइम्स स्क्वाएर । साँझ सकिएर रात ओर्लिएको छ । हुलका हुल मान्छेको घचारो । खास गरी एशियाली अनुहारको भीड भेटिरहेछु म बग्रेल्ती ।

अग्ला आलिशान घरहरु । सडकको झिलिमिली चौपट्टै । म अनुहार झलमल्ल बाल्दै मनका उत्तर दिइरहेछु आँखाले पढ्दै ।

मे महिनाको सुरुको साता । एकदमै मीठो मौसम छ । जाडो भाग्न खोजेको उज्यालो कालबेला । हिउँ नपर्ने हार्दिक याम छ न्युयोर्कमा । हामी उत्तरतिर पाइला सार्दैछौँ ।

छयालिस स्ट्रीट पुग्यौँ । कारका लस्कर छन् आँखाले नभ्याउने । मान्छेको हुल झन् उत्पातको छ छ ।

भाइलाई फुर्सद कम छ । उनी न्युयोर्कको नेपाली समाजलाई एक बनाउन खटिरहेका छन् । उनी अर्थात् सहदेव पौडेल

अनलाइन रेडियो 'हिमाली स्वरहरु' अमेरिकामा प्रसिद्ध छ यो । धेरै वर्ष भो यसले अमेरिकाली समाजमा नेपाली भावना सोच र परिचयका लागि समय खर्चेको ।

'यति ब्यस्त ठाउँमा कसरी मिलाउनु हुन्छ चाँजोपाँजो? ' मेरो सोधपुछ ।

'एकलो छु । धेरै कमाउने चाहना छैन । आठ घन्टा काम गर्छु ।'

'अनि यति कमाइले पुग्छ त ?'

'पुर्याउनु पर्छ । कम सुत्छु । अनि रेडियो बचाउन सकेको छु !'

'धन्य छ भाइ !'

निकै हिँडेपछि बन्द हुन तमतयार भएको सब वे भित्र पस्यौँ हामी । त्यहाँ ओखलढुङ्गाका टङ्क खड्का र बैतडीका राजेन्द्र भट्टसँग भेट भयो मेरो ।

मित्रहरुले बाह् इन्च लामो पाउरोटीमा मासु, सागपात, अनेक मसला र काँक्रा-गाजर कोचेर टुन्न फुलाएको 'सब हातमा थमाए ।

'दाइलाई न्युयोर्कको चौरासी व्यन्जन यही हो !' भट्टले मलाई मान गरे ।

खड्काले अमेरिकन डाइट मलाई थमाउँदै भने-'ओपसानी हाल्न यै जल प्रयोग गर्नु होला !'

अनि हामी सबै उही र उस्तै परिकारको स्वादमा रमाउँदै प्राइम पार्क पुग्यौँ । न्युयोर्कको सुन्दरता झन् उत्ताउलिएको थियो न्युयोर्कको बैँस झन् आलोकमय थियो न्युयोर्कको यौवन झन् आसक्तिपूर्ण थियो । मानिस मौसम र मन उस्तै लाग्थे, उही लाग्थे र उनै लाग्थे ।

स्नेही थिए सहदेव । आदर, प्रेम र श्रद्धा गर्न तिनी तत्पर भए झैँ मैले ठानेँ । शिष्टता र सरलता तिनको अमेरिकी समाजले दिएको उपहार झैँ व्यवहार थियो । हिँडिरहेका थियौँ हामी ।

जाडो लुगलुगाउँदो थियो । तैपनि अमेरिकाली गोरी युवतीका पिडुँला ह्वाङ्गै थिए । जाडो दाँत कटकटाउँदै थियो । तैपनि अफ्रिकाली अश्वेत सुन्दरीका बज्राँठ तिघ्रा उदाङ्गै थिए । हो, तिनका कान, कपाल र टाउकामा स्कार्फ, टोपी र रुमालको सजधज चैँ घटेको थिएन ।

टाइम्स स्क्वाएर छोडेको धेरै पर हो तैपनि त्यसको स्पर्शले छोडेको होइन । शायद सबै अमेरिकी शहरको परिचय त्यही हो ।

'भाइ बहाना त विद्याआर्जन नै होला नि अमेरिका भित्रिने ' भट्टलाई मेरो प्रश्न ।

'हो त्यही बाटो भएर अमेरिका आइयो । अहिले त्यो लक्ष्य कता पुग्यो, यतिखेर चैँ हातमा काम मात्र छ ।' उनको उत्तर सुनेँ ।

प्राइम पार्कमा एक सरो डुलियो ।

जिउ हल्लाई हल्लाई गफ गरिरहेको अश्वेतहरुको ठूलो हुल थियो ।

'यी ओबामालाई ज्यान दिने कुरा गर्दैछन् !'

'भनेपछि राजनीतिमा पोल्टिक्स्…………।!' मेरो उत्तर अन्तिम थियो त्यसले सबैलाई हँसायो ।

भट्ट छुटे । हामीले 'भी' मेट्रो चढ्न केही समय कुर्यौँ । भीड एकदम थियो । तैपनि रेल छोडेनौँ हामी तीनले ।

'याँ निकै नेपालीहरुको अनुहार भेटिन्छ । भेट्नु भएन ? ' टङ्कले भर्याङ झर्दा भने मलाई ।

'त्यस्तै लाग्दैछ मलाई !'

मैले कालो कपाल नेपाली वर्णका पहाडे जनजातिका रुपरङ्ग हिस्पानिकहरुको झुण्ड खुब देखिरहेथेँ । अझ रुपौला नारीको सङ्ख्या झन् उल्काको । हन के बिदी राम्रा यी !

'एल' रेल चढ्यौँ हामी ।

भारतीय, हिस्पानिक, कोरियाली र अश्वेत अनुहारका युवायुवतीको रौस उल्कापातको थियो मेट्रोमा । युवकका बलिष्ठ छातीमा आफ्ना सुडौल शरीर लिपिस्सै टाँसेर नाँचिरहेका हिस्पानिकहरु 'अमिगो' 'अमिगा' बोल्न पनि भ्याउँथे ।

न्युयोर्कमा रेलका सुरुङ त कति हो कति ! रेलको भूमिगत जालोले सारा न्युयोर्क मुस्कुराएको लाग्छ सगर्व । सारा न्युयोर्कको गर्भ त रेलैले भरिभराउ !

'भाइ, हिमाली स्वरहरुलाई खुराक कसरी जुटाउनु हुन्छ ?' मेट्रोबाट हेल्सेमा उत्रिएपछि मैले प्रश्न राखेँ ।

गहिरिएको छ रात । जाडो छ त्यही अनुसारकै ।

मेट्रो कार्ड घोटेर बाहिर आएपछि भाइ बोले 'इमेल बाहेक विकल्प छैन !'

'भनेपछि सबथोक यै भाँडो हो '

मैले खड्काले बोकेको ल्यापटप देखाएँ । उनी त्यसकै सहायताले ज्योतिषीको काम चिनाटिपनको काम गर्थे । भाग्य हेर्ने र ग्रहशान्तिको फुकफाक गर्थे खड्का । यसो मोडमा हामीले सोडा घुड्कायौँ ।

पश्चिम-दक्षिणतिरको रिजबुड ठाउँ रहेको सहदेवले सुनाए ।

'यहाँ नेपालीहरुको ठूलो उपस्थिति छ ।'

'सङ्ख्या कति छ '

'तीन-चार हजारको हुनुपर्छ !'

'ए !'

'यहाँ नेपाली मन्दिर बनाउने हाम्रो समाजको कुरा भइरहेछ ।'

'राम्रो !'

'हिमाली स्वरहरु मार्फत् मैले पनि सघाइरा'छु !'

पुरानो टोलजस्तो हेल्सेमा हामी पुग्छौँ ।

रातको एघार बज्यो-घर पस्दा । मधुरो बत्तीमुनि हिमाली स्वरहरुका निम्ति मेरा दुईवटा निबन्ध सहदेवले रेकर्ड गरे मेरै आवाजमा । बाँधिएका हात र भोटेताल्चा एकादेशमा हाम्रा अनुहार रेकर्ड गरियो अनलाइन रेडियोकालागि ।

न्युयोर्कको यो मध्य शहरको मध्य रात ।

संसारका सबै जातजाति दगुरिरहेको यो शहर । संसारका सबै मानिसले सम्भवतः नाम सुनेको यो शहर । संसारका सबै मानिसले आत्मविभोरसाथ हेरेको यो शहर । संसारका सबै मान्छेका खुट्टाले टेक्न चाहेको यो शहर ।

यस शहरमा निबन्ध वाचन गरिरहेको छु म ।

सहदेव भाइ नेपाली शब्दको प्रचारमा छन् । नेपाली भाव प्रसारमा अहोरात्र लागिपरेका छन् । नेपाली समाजको उकाली ओह्राली बिस्तार गर्न खटेका छन् । त्यस महानगरका अभावमा डलरको जोहोभन्दा पहिचानको प्राप्तिका निम्ति समर्पित छन् निरन्तर ।

'भाइ रेडियोको अझै भविष्य छ र ?' रातोदिन कुदिरहेका न्युयोर्कबासी सम्झेर मैले सोधेँ ।

'दाइ मानिसहरु बिस्तारै फर्किरहेका छन् यसको मूल्यतिर !'

उनको आशपूर्ण बोलीमा प्रतिबद्धता थियो ।

हामीले तातो कफी घुट्कायौँ ।

यस बीचमा पुलिस र दमकलको भ्यान चर्को आवाज ओकलेर गए । हामी एक छिन थामियौँ रेकर्डलाई बाधा परेको ठानी ।

भाइसँग केही दिन अघिदेखि सँगै छु म । पेन्सिलभेनियादेखि  भर्जिनियासम्म । फेरि वासिङ्टन डिसीदेखि न्युयोर्कसम्म साथै रहेको थिएँ म ।

निकै लामो त्यस उत्तेजित भावुक र अनुभूतिमय यात्रामा तिनले बढी प्रश्नहरु गरे साहित्यबारे । सङ्गीतबारे जिज्ञासु देखिए । गीतबारे उत्तर खोजे ।  नयाँ पुस्तक र लेखक सँधै तिनको केरकारमा पर्दा रहेछन् ।

'मैले देश छोडेकोमा दुःखी छैन । यसै रेडियोले देशभित्र रहेको आडभरोसा मलाई सँधै दिलाउँछ बुझ्नुभो दाइ !'

सहदेवले ल्यापटपमा रहेको हिमाली स्वरहरुको इमेल आइडीको पासवर्ड लगआउट गर्दै भने ।

न्युयोर्कको रात अझ मात्तिएको थियो । यो शहर नथाकेको देखेर म आफैँ गलेको थिएँ । उसको तरुन्याइँ देखेर उकुसमुकुस भएथ्यो मलाई । ओछ्यानमा भए नि मन पुगेथ्यो धेरै पर-पर ।

न्युयोर्कमा भावुक कवि भएँ म !

Comments

सम्पर्क माध्यम

khasskhass@gmail.com
Share |